Modo e raeda descendit, cum subito tempestas arborem frangit.

Equi calcitrant et raedam trahunt.

Domitius caput ad raedam offendit, in viam cadit, sine mente iacet.

Quintus clamorem dat; servi accurrunt, dominum tollunt, in raeda ponunt.

Raedarius autem solus equos vix tenet.

Quod periculum magnum esse sentit, magna voce clamat: „Auxilium date!“

Servi equos tenere properant.

Quintus autem patrem curat.

Tnadem Domitius oculos aperit.

Statim rogat: „Quid est? Cur me spectas?“, et surgit.

Quintus gaudet, nam patrem bene valere apparet.

Mox iter vertunt et ad villam haud procul sitam properant.

Ibi dominus cunctis hospitium praebet.