Kann mir einer sagen, ob man das so schreiben kann ?
cun nos obviare en locus pugnae fit vestrum sanguis fluere ut consectivum sibi futurus timidus ob arbitrium meus
... nur mal so als Beispiel. mein Latein ist schwach
???
<i>na mindestens sinngemäß musste man es doch verstehen</i>
würdest du einen Satz auf Deutsch verstehen,
bei dem irgendwie wörter einfach aneinandergereiht
werden ohne jegliche grammatik?
:-p
dein satz auf deutsch:
con? cum?
wir zu begegnen
wohlan! (en wohl in diesen fall eine interjection)
das Schlachtfeld geschieht
des Eurigen ( verstrum = Genitiv partizip!)
das Blut
zu fliessen
auf daß
consectivum ?
sich (sibi ->reflexiv!)
der zukünftige
der furchtsame
wegen
die macht, urteil, entscheidung
mein (possessiv pronomen!)
zunächst überlegt man sich,
wie ein Lateiner das ausdrücken würde:
„wenn wir uns auf dem Schlachtfeld begegenen werden“ (futur! im Gebrauch der korrekten Zeite ist das lateinische sehr streng!),
steht es denn fest, daß man sich auf dem schlachtfeld begegnen wird?
oder ist es nur eine noch nicht sichere möglichkeit, ein wunsch?
dann muß man den Konjunktiv nehmen:
„Wenn wir uns auf dem Schlachtfeld begegnen würden,...“
oder ist es ein unerfüllbarer Wunsch?
dann muß man den konjunktiv imperfekt verwenden:
„Wenn wir uns auf dem Schlachtfeld begegnet hätten,...“
kann mir jemand bei diesem Satz helfen?
Quin tu potius, respondit Paulus, abi, nuntia patribus, ut urbem muniant, ac, priusquam hostis victor adveniat, praesidiis firment: tu me patere in hac militum meorum strage exspirare
„Wenn ihr nicht kämpft, antwortete Paulus, so werde ich euch in die Stadt zu meinem Vater schicken und der Feind wird uns besiegen: Also kämpft um unsere Existenz für mich und euer Vaterland.“
Wer mir das hier übersetzt bekommt 5 Euro oder mehr.
2. Hannibali victori cum ceteri gratularentur, suaderentque ut quietem ipse sumeret, et fessis militibus daret, unus ex eius praefectis, Maharbal, minime cessandum ratus, Hannibalem hortabatur, ut statim Romam pergeret: „Dis iuvantibus“, inquit, „post diem quintum victor in Capitolio epulaturus es.“ Cum Hannibali illud consilium non probaretur, Maharbal adiecit: „Vincere scis, Hannibal, sed victoria uti nescis.“ Mora huius diei satis creditur saluti fuisse urbi et imperio. Postero die, ubi primum illuxit, ad spolia legenda Poeni insistunt. Iacebant tot Romanorum milia, ut missi sint Carthaginem tres modii anulorum, qui ex digitis equitum et senatorum detracti erant. Dein Hannibal in Campaniam devertit, cuius deliciis et ipse et exercitus ardor elanguit.
3. Numquam tantum pavoris Romae fuit, quantum, ubi acceptae cladis nuntius advenit. Neque tamen ulla pacis mentio facta est; imo Varroni calamitatis auctori obviam itum est, et gratiae ab omnibus ordinibus actae, quod de re publica non desperasset: qui si Carthaginiensium dux fuisset, temeritatis poenas omni supplicio dedisset.
4. Dum Hannibal Capuae segniter et otiose ageret, Romani interim respirare coeperunt. Arma non erant; detracta sunt templis et porticibus vetera hostium spolia. Egebat aerarium: opes suas senatus libens in medium protulit, patrumque exemplum imitati sunt equites. Deerant milites: nomina dederunt quidam adhuc praetextati, id est, qui nondum septemdecim annos nati erant, sed satis virium ad ferenda arma habere videbantur: empti sunt publice etiam armati servi. Id magis placuit quam captivos, licet minore pretio, redimere.
HASDRUBAL
1. Hasdrubal frater Hannibalis ex Hispania, profectus cum ingentibus copiis in Italiam traicere parabat. Actum erat de imperio Romano, si iungere se Hannibali potuisset. Itaque Roma profecti sunt duo consules Claudius Nero et Livius Salinator; hic in Galliam Cisalpinam, ut Hasdrubali ab Alpibus descendenti occurreret, ille in Apuliam, ut Hannibali se opponeret. Fuerant Livio cum Nerone veteres inimicitiae; tamen ubi ei collega datus est, iniuriae, quam gravissimam acceperat, oblitus est; et amicitiam cum eo iunxit, ne propter privatam discordiam res publica male administraretur. Ea gratiae reconciliatione laetus senatus digredientes in provincias consules prosecutus est. Erat autem inter hos sic compositum, ut uterque in sua provincia hostem contineret, neque coniungi aut conferri in unum eius vires pateretur.
2. Inter haec Hasdrubal Italiam ingressus, quatuor equites cum litteris ad Hannibalem misit: qui capti ad Neronem sunt perducti. Consul cognito Hasdrubalis consilio audendum aliquid improvisum ratus, cum delectis copiis profectus est nocte et inscio Hannibale paene totam Italiam emensus sex dierum spatio ad castra Livii pervenit amboque collatis signis Hasdrubalem apud Senam vicerunt. Caesa sunt eo proelio quinquaginta sex hostium millia. lpse Hasdrubal, ne tantae cladi superesset, concitato equo se in cohortem Romanam immisit ibique pugnans cecidit. Nero ea nocte, quae pugnam secuta est, pari celeritate, qua venerat, in castra sua rediit, antequam Hannibal eum discessisse sentiret. Caput Hasdrubalis, quod servatum cum cura attulerat, proici ante hostium stationes iussit. Hannibal, viso fratris occisi capite, dixisse fertur: „Agnosco fortunam Carthaginis“.