Omnes cives illuc conveniunt, ubi praeclarum spectaculum videre possunt. Imprimis in foro magna est turba hominum, qui et victorem ducem et regem captum spectare volunt. Nimio gaudio permotus unus e turba: Mox venient et ad Capitolium ibunt. Ad haec alius dicit: Cur non in foro triumphi finem facient?
Cui ille respondet : Deis quoque, non solum mortalibus debetur triumpus. Nam hos bella gerere, illos autem victoriam dare credimus. Haec iam maiores nostri intellexerunt. Itaque Paullus, postquam illud bellum confectum est, in Capitolio deis gratias populi Romani aget. Iam incedunt hostiae a sacerdotibus ductae. Tum homines , qui triumphum spectant, valde delectantur: Praeda hostium victorum ostenditur. Clamant: Ecce, haec signa aurea et marmorea, illa arma ex aere facta, illae tabulae pictae, illae vestes regiae. Spectate et haec et illa! Tanta pecunia, tantum argentum, tantum aurum, tantum aes ! Deinde rex captus ante victorem ducitur. Hic auro purpuraque fulget, ille in vinculis it. Huius dignitas a duobus filiis augetur, qui post patrem eunt; illius miseriam augent filii simul cum patre capti. Tum transit agmen longum equitum et legionum, dum turba clamat : Io triumphe !