Tum matronae ad Veturiam, matrem Coriolani, et ad Volumniam uxorem frequentes convenerunt. Una ex eis dixit: „Quoniam viri urbem armis defendere non possunt, nos Coriolanum adibimus, ut eum ad urbe arceamus. Vos oramus atque obsecramus, ne nobis auxilium negetis. omnis spes in vobis est. .... Quae vehementer irata:“Priusquam complexum tuum accipio„, inquit, “fac, ut sciam, utrum ante hostem stem an ante filium, utrum in castris tuis captiva an mater sim. Cur senectutem meam infelicem reddidisti? Cur tam durus es, ut hanc terram, quae te genuit atque aluit,vastes? nonne, cum Roma in conspectu fuit, tibi succurrit, Intra illa moenia domus ac penates mei sunt, mater, coniunx liberique'?
Si pergis, filios tuos aut immatura mors aut longa servitus manet." Denique verba matris, complexus uxoris ac liberorum, fletus mulierum animum Coriolani fregerunt.