Benutzte gestern Eure Suchfunktion und fand den Beitrag http://www.albertmartin.de/latein/forum/?view=8913 „Cognosce hostem tuum“
Ich möchte ihn allerdings nicht erkennen sondern kennen...
Hatte leider kein Latein :/ deshalb gleich noch die Frage nach dem „tuum“ müsste evtl. noch ein „tuum“ dahinter, da es Dein Feind und nicht den Feind heißen soll?
„sci/re“ oder „cog/nosce“
„inimicum“ oder „hostem“
mit/ohne „tuum“
denke mal nicht, dass man alles kreuz und quer durcheinander würfen kann -ist das kompliziert :/
1. wenn es „deinen feind“ heißten soll mit „tuum“
2. unterschied „inimicus“ und „hostis“: ersteres ist er feind „in der gesinnung“ (vgl. georges), zweiters der „Landesfeind“, also wesentlich schärfer.
3. nosce besser als sci
Weil ich entweder weiß oder nicht weiß. Man kann mich jedoch nicht auffordern wissend zu sein. Man kann nur fordern, dass ich etwas zur Kenntnis nehme, mir also ein Wissen erwerbe.
nö
„scito“ ist Futur, den wir im Deutschen nicht haben,
übersetzt wird das meistens mit „du sollst wissen!“
(in der Zukunft, also später, wenn irgendein Ereignis geschehen wird)
Zurück zur Anfrage:
eifach
„nosce inimicos!“
->
„Erkenne deine Feinde.“
Leute,
der Lateiner gebraucht den Plural,
wenn es um eine kollektive, allgemeine Aussage geht,
den Singular, wenn es um eine exakte Bestimmung geht.
(Wenn also ein ganz bestimmter Feind gemeint ist, z.B. Catilina oder Antonius)
Als C. Iulius Caesar Octavianus (als er noch nicht Augustus war)
im Senat ausrief: „noscito hostem!“
(„Erkennt den Feind!“), da wussten die Senatoren ganz genau,
wen er meinte, ohne daß Octavianus einen Namen nennen musste.
Wenn er „noscito hostes!“ ausgerufen hätte,
hätten die Senatoren zwar auch zustimmend genickt,
aber eben ALLE Feinde rings um das Imperium für möglich gehalten...
Eben, Futur! Und es ist (wie schon ausgeführt) ein „Mangel“ der deutschen Sprache, dass sie den Unterschied zwischen einem präsentischen „im Zustand des Wissens sein“ und einem futurischen „in den Zustand des Wissens geraten“ nicht adäquat ausdrücken kann. Weil das Lateinische hierzu aber fähig ist, schließt sich hier rein logisch ein präsentischer Imperativ sci! aus.
„scite, precor, causam (nec vos mihi fallere fas est) errorem iussae, non scelus, esse fugae“ (Tristia IV,10,89f.)
"cumque boum dabitis caesorum membra palato,
mandere vos vestros scite et sentite colonos." (Met.XV,142f.)
Ex quo mea quidem opinione efficitur, ut verbi „scire“ in tempore praesenti significatio, quae imperativum modum comprehendit, inter alias sit: in notitiam alcuius perferri („erfahren“) Si enim dicitur „scite“ ut si diceretur „in vestri notitiam perfertur“, quae actio dicendi quasi simul id ad effectum adducit, quod imperat, res nihil exsolvendi nodi habet. Qua de causa explanatio data mihi non satisfacit.
hoc est, quod sic argumentari necesse est, contrarieque concludere:
Imperativus futuri verbi „scire“ esse non potest - nonne? Sed est - quod faciliter videri potest...
Minime vero. Imperativo modo futuri usu generali non exprimuntur imperia momentaria ac singularia sed universalia et perpetualia. Is, qui dicat e.g. „memento mori“, poscit, ut appellati nec adeo statim semelque nec adeo quodam die futuro obsequantur sed quasi semper ubique. Qua de causa et contra ea, quae scripsisti, usus forma verbi „scito/scitote“ mea opinione explanationem immo potius provocat, si haec forma in contextu orationis usum habet, quo sine ulla dubitatione imperium momentarium et singulare indicat , i.e. „scito“ ad effectum adducit signifcationem „in notitiam alcuius perferri“ eo, ut imperans statim subsequens dicat, quod appellatum scire velit. (z.B.„erfahre:“/„wisse: dieses oder jenes ist geschehen“)
Huic explanationi consentio - propterea, ante omnia, quod „memini“ actio est quae effici possit non modo semel vero etiam contine, quod teodisca lingua duobus etiam verbis exprimi potest, i.e. an etw. denken et einer Sache (e.g. „des Todes“) gedenken.
Estne ergo quod „Imperativus futuri“ dicitur „imperativus futuri“ - an „imperativus durativus“? Quid a Latinae linguae locutore dicitur cum imperium agatur attinens ad eventum singularem in futuro, sicut „Sag es mir in einer Woche noch einmal“.
=> et explanatio est...? Quare adhibitur imperativus futuri hac in re?
@filix:
Solange du nur einen Dichter als Störenfried beibrächtest, wäre ich nicht sonderlich beunruhigt. (Denn hier kommen ja auch metrische Gründe für einen abweichenden Sprachgebrauch zum Tragen. Tatsächlich habe ich die Form „scite“ nur bei Ovid gefunden, außer den beiden von dir angeführten Stellen nur noch Tristia 3, 4, 73. „Sci“ kommt bei den Alten anscheinend überhaupt nicht vor.)
Aber mein Erklärungsversuch ist in der Tat nicht haltbar, schon deshalb, weil er für sämtliche Verben, die einen Zustand ausdrücken, auch esse, ein präsentisches Futur ausschlösse.
Hingegen die Differenz zwischen diesen beiden Bestimmungen ist mir auch noch nicht recht deutlich geworden:
Nescio sed dubito frequentiam Ovidio excepto praevalentem formarum „scito“ ac „scitote“ ex quasi ratione interna linguae latinae, quae dirigat formam ad notionem logicam, oriri. Sunt enim alia exempla velut „habeto“ (contra „habe“), quae forma quidem inter alia idem, quod per „scito“ dicitur, valet et in eo frequentiam similem et nihil exsolvendi nodi contradictione inter verbi notionem et actionem dicendi effecti habet. Alias causas esse opinor: primum modus imperativus futuri suspendit imperium non poscens, ut statim sequatur. eo modo passivitas potius exprimitur, quae „in notitiam alcuius perferri“ posita est. deinde modus imperativus futuri contra modum imperativum temp. praesentis est modus elatus loquendi dicto gravtitatem afferens. Si quis aliquem aliquod scire velit sine ulla gravitate, simpliciter dicit, quod dicere velit, nec verbo ipso actionem dicendi praedicat. Salvo eo verba allata Ovidii explicanda sunt.
@Kuli Bei Erklärungen für grammatische ‚Probleme‘, die auf das Metrum alleine abstellen, bin ich immer ein wenig skeptisch. Bei der berühmten Stelle, wo Ovid auf die Gründe für seine relegatio anspielt, könnte es sich um
einen bewussten Regelbruch handeln: das durch „precor“ verstärkte Drängende, Fordernde, das auf der Stelle wünscht, dass man den Erklärungen glaubt („Versteht doch, ich flehe euch an, ich könnte euch ja nie belügen...“) gibt der Imperativ I vielleicht gerade dadurch besser wieder, dass er a) ungewöhnlich ist und b) nicht den suspendierenden Charakter des Imp. II hat.
??? Si ergo quis „simpliciter dicit, quod dicere velit“, modum elatum loquendi non utitur, nonne? Si quis animum alicuius advertere vult ad certam rem, non modo ut imperium ad effectum statim adducatur poscit, sed etiam quae sciturum esse vult loquendo in notitiam alii perfert et hoc modo quod confici cupit suis verbis ipso conficit :O
Quid ergo est „simpliciter dicere“?
Si quis aliquem aliquod scire velit sine ulla gravitate allata, nihil, quo communicationis actio ipsa nominatim indicetur, addit: i.e. simpliciter dicit. Si quis contra ea dicto gravitatem afferre velit eo modo, ut ad actionem notitiam perferendi ipsam nominatim referat, non modo imperativo temp. praesentis utitur sed modo imp. fut., quia modus elatus loquendi sit. Is quidem est unus ex multis modis linguae, quibus dicto gravitas ad actionem dicendi vel ad actionem notitiam perferendi nominatim referens afferatur - quod enim non pugno.
Sic, „Schön, dass wir uns einig sind“ ad absentiam formae modi imp. temp. praesenti refert, nonne?
Si „sci...!“ scribendo Ovidius regulas violat, concordiam non turbat, quoniam etiam nunc regula est: „scito“ dicere oportet...
Ad primum: ita est et etiam ad concordiam explanatione eo tempore data effectam refert.
Ad secundum: verba allata Ovidii turbant hanc concordiam eo, quod formam modi imperativi temp. praesentis i.e. „scite“ rare exsistere probat, et eo, quod explanationem ex contradictione inter verbi notionem et actionem imperandi in dubium revocat. nota bene: Kuli ipse interim generaliter dubitat de explanatione „Aber mein Erklärungsversuch ist in der Tat nicht haltbar, schon deshalb, weil er für sämtliche Verben, die einen Zustand ausdrücken, auch esse, ein präsentisches Futur ausschlösse.“ - „Regelbruch“ ad regulam sub specie frequentiae, qua Ovidius discedit, refert.
Si „Regelbruch“ ad „regulam sub specie frequentiae“ refert, intellego - „Regulam“ violatam absentia formae esse putabo, qua de causa conturbatus sum.
Id est, ut modum imperativi temp. praes. maiore cum frequentia adhibitus esse suspicari oporteret, quod vero scriptores latini refellunt.
Possumusne igitur formam „sci!“ in colloquim cottidianem frequentiorem auditam esse putare quam in poetarum lingua quae artis elate loquendi exemplum est* et igitur eam saltem in populi lingua exstare et in usu esse censere?
Ok, video me stultitias heri vesperi dixisse...
Scilicet „wisse!“ non est omnino verbum quod in sermone cottidiano usu habet, vel potius non apparuit nisi in orationibus et libris scriptores carminibusque poetarum - estne hoc explicatio?
Möchte mich bei euch bedanken, also danke für Eure Hilfe!
Der Termin rückt nun immer näher und wenn ich Euch richtig verstanden habe, ist die beste Übersetzung für „Kenne Deinen Feind“ -> „nosce inimicos tuum“
das tuum damit es Dein statt den heißt
inimicos weil der Plural gebraucht wird, wenn es um eine kollektive, allgemeine Aussage geht.
und nosce ist einfach so.