Per Aspera Ad Astra

Hercules adulescentulus aliquando in trivio sedebat et de recta vitae via cogitabat. Tum duae feminae appropinquaverunt. Quamquam Hercules non interrogaverat, altera statim: „Quid dubitas ?“ inquit. Ego tibi rectam viam monstrabo. Si mecum migrabis, vita tua commoda et iucunda erit. Etiamsi non laborabis, tamen cunctae deliciae tibi praebebuntur. Vita tua curis et operis liberia erit, divitiis gaudiisque non carebis. Ita semper beatus eris. Tum Hercules interrogavit: „Quis es ?“ „Inimici“ , inquit femina „Vitium me apellant amicis autem Voluptas vocor.“ Altera diu tacuerat. Nunc autem: „ Altera via“ , inquit „ tibi a me monstrabitur. Etiamsi aspera et ardua est, tamen recta est. Vita tua laboriosa et molesta erit, si mecum migrabis, sed gloriam aeternam habebis. Praemium di sine cura et opera non dan. Si incolas terrarum a monstris liberaveris et e magnis periculis servaveris, gloria tibi erit apud bonos atque dis amicus eris. Utinam mecum migres et me semper ames! Ego sum Virtus. Non diu hercules de consiliis dearum cogitabat, asperam et arduam viam rectam esse iudicavit. Per totam vitam multa pericula toleravit et incolis terrarum iterum iterumque operam suam praebuit. Denique Hercules vita deorum donatus est. Tantam gloriam sibi non comparavisset, si cum Vitio migravisset.