Cic. fin. — 742 Aufrufe
Re: Cic. fin.
[
Cic.fin.1,10,3] Quando enim nobis, vel dicam aut oratoribus bonis aut poetis, postea quidem quam fuit, quem imitarentur, ullus orationis vel copiosae vel elegantis ornatus defuit?
Cic.Fin.1,10,3
Denn wann hat es mir oder, ich will lieber sagen, unseren guten Rednern oder Dichtern, wenigstens seitdem ihnen Vorbilder zur Nachahmung geboten waren, an irgendeiner schmückenden Wendung für einen reichhaltigen und geschmackvollen Vortrag gefehlt?
http://www.gottwein.de/LaWk/La01.php?qu=poetis&ab=Hui
Re: Cic. fin.
Kuli am 10.3.15 um 20:19 Uhr, überarbeitet am 10.3.15 um 20:23 Uhr (
Zitieren)
Das vollständige Zitat macht ersichtlich, dass die in der Apposition zu nobis genannten Personenkreise oratoribus bonis und poetis, durch vel dicam als correctio markiert, nicht mit nobis zusammenfallen, sondern nur eine Teilmenge davon bilden (weshalb ich nobis hier mit „uns“ übersetzen würde). Indem er von ihnen in der 3. Person spricht (imitarentur), weist der Sprecher sich als ihnen nicht zugehörig aus.
Für Substantive, die im pluralis modestiae stehen, lassen sich aber Beispiele finden:
Maxime autem et gloria paritur et gratia defensionibus, eoque maior, si quando accidit, ut ei subveniatur, qui potentis alicuius opibus circumveniri urgerique videatur, ut nos et saepe alias et adulescentes contra L. Sullae dominantis opes pro Sex. Roscio Amerino fecimus, quae, ut scis, extat oratio. (Cic. off. 2, 51)
Quantis illa clamoribus adulescentuli diximus de supplicio parricidarum ... (Cic. or. 107)
Imperatores appellati sumus. (Cic. Att. 5, 20, 3)