Hallo, liebe Latein-Freunde!
In einem der epistulae morales sagt Seneca: Nein, ich will nicht, dass du lobst, ich will nicht, dass du sagst: „O welch großer Mann! Er hat alles verachtet und entflieht den verbrecherischen Verblendungen des menschlichen Lebens.“ Nichts habe ich verdammt außer mir.
Was hat es mit dieser Verdammung auf sich und was meint er damit?
Ich brauche wirklich Eure Hilfe, also lasst mir einfach ein paar Gedanken dazu da.
Cum secesseris, non est hoc agendum, ut de te homines loquantur, sed ut ipse tecum loquaris. Quid autem loqueris? quod homines de aliis libentissime faciunt, de te apud te male existima: assuesces et dicere verum et audire. Id autem maxime tracta quod in te esse infirmissimum senties. [7] Nota habet sui quisque corporis vitia. Itaque alius vomitu levat stomachum, alius frequenti cibo fulcit, alius interposito ieiunio corpus exhaurit et purgat; ii quorum pedes dolor repetit aut vino aut balineo abstinent: in cetera neglegentes huic a quo saepe infestantur occurrunt. Sic in animo nostro sunt quaedam quasi causariae partes quibus adhibenda curatio est. [8] Quid in otio facio? ulcus meum curo. Si ostenderem tibi pedem turgidum, lividam manum, aut contracti cruris aridos nervos, permitteres mihi uno loco iacere et fovere morbum meum: maius malum est hoc, quod non possum tibi ostendere: in pectore ipso collectio et vomica est. Nolo nolo laudes, nolo dicas, ‚o magnum virum! contempsit omnia et damnatis humanae vitae furoribus fugit‘. Nihil damnavi nisi me. [9] Non est quod proficiendi causa venire ad me velis. Erras, qui hinc aliquid auxili speras: non medicus sed aeger hic habitat. Malo illa, cum discesseris, dicas: ‚ego istum beatum hominem putabam et eruditum, erexeram aures: destitutus sum, nihil vidi, nihil audivi quod concupiscerem, ad quod reverterer‘. Si hoc sentis, si hoc loqueris, aliquid profectum est: malo ignoscas otio meo quam invideas.
Er spricht dort von einer „Zyste und Eiterbeule“ in seiner Seele. Ein Kranker (aeger) wohne hier. Er müsse sein Schicksal (fortuna) überwinden.
Im Kontext schreibt er von körperlichen und seelischen Gebrechen - eine Herausforderung für die stoische Haltung.
„Quod homines de aliis libentissime faciunt, de te apud te male existima: adsuesces et dicere uerum et audire“, empfiehlt er Lucilius.
Vielen Dank für Eure Antworten!
@Graeculus: Das habe ich mir auch gedacht, allerdings ergibt sich mir der Begriff „verdammt“ im Zusammenhang nicht wirklich. Wieso sollte er sich selbst verdammt haben?
Je schlimmer er sich einschätzt (bzw. darstellt), desto heroischer glänzt sein Kampf.
Über Sokrates gibt es die Anekdote (von Cicero überliefert), daß ein Physiognom ihm auf der Straße begegnet und spontan ausgerufen habe: „Dieser Mensch ist eine Ausgeburt aller perversen Leidenschaften!“ Sokrates, der dies hörte, erwiderte: „Das stimmt. Aber ich habe sie alle besiegt!“